Student in Beeld: Misha Pipercic
Zoekend naar mijzelf reisde ik naar mijn geboorteland Bosnië. Hoe is Bosnië 20 jaar na de burgeroorlog? Hoe zou mijn leven eruit zien als ik daar was gebleven? Dit project bevindt zich tussen de droom, verbeelding en werkelijkheid. Het is nu 20 jaar na de oorlog maar ik ben nog steeds met de oorlog bezig.
Ik ben Misha Pipercic. Als ik mijn werk naar fotofestivals opstuur, dan moet ik meestal een korte biografie over mezelf schrijven. Dan schrijf ik dat ik een Servisch Nederlandse fotograaf ben uit de Montenegrijnse Pipera stam, geboren in Sarajevo in Socialistische Federale Republiek Joegoslavië, op dit moment hoofdstad van Bosnië Herzegovina, op de dag dat Sovjet Unie Tsjecho-Slowakije aanviel. (Volgens mij hebben jongere generaties nooit gehoord van begrippen als Sovjet Unie, Tsjecho-Slowakije of Joegoslavië) Maar hoe anderen mij zien? Serviërs zien me als een Bosniër, Bosniërs zien me als een Serviër, Nederlanders zien me als een ‘Joego’ of een Bosniër of een Kalasjnikov. En het leven gaat door. Om niet niemand te zijn probeer ik mezelf over te tuigen dat ik Servisch, Bosnisch, Nederlands, Montenegrijns, Joegoslavisch, Europees en wereldburger ben.
De waarheid is dat ik nergens erbij hoor. Of juist overal.
Drie keer Bosnië
Ik heb in 2014 drie keer in Bosnië gefotografeerd. Bij mijn eerste bezoek ben ik naar het geboortedorp van mijn moeder afgereisd. Daar heb ik moeders basisschool, een riviertje waar ik als kind heb gezwommen en mensen in het dorp en familieleden gefotografeerd.
Bij mijn tweede reis naar Bosnië ben ik samen met mijn vader naar mijn geboortestad Sarajevo gereisd. In Sarajevo heb ik stad, de sfeer en de mensen gefotografeerd.Wij zijn ook op bezoek bij vrienden en familie langs geweest, waaronder mijn neef Borisa, die ik 25 jaar niet heb gezien.Borisa is 57 jaar oud, gescheiden tijdens de oorlog. Werkloos, net als 47 procent van Bosnische bevolking. Woont bij zijn moeder. Ze leven van haar pensioen, die bedraagt 150 euro per maand.
De derde reis is resultaat geworden van de indrukken die Bosnië, op mij bij eerste twee bezoeken heeft gemaakt. Bij dit bezoek heb ik onder andere rivier Bosna negen maanden na de overstromingen gefotografeerd.Bij een bezoek aan een opvangcentrum voor vluchtelingen heb ik heb ik onder andere mevrouw Radojka gefotografeerd. Sommige mensen wonen daar 20 jaar (waar ze tijdens of na de oorlog zijn komen wonen). In het centrum zijn hele slechte omstandigheden. Er is geen water. Mensen hebben geen ziektekosten verzekering, geen medicijnen en er is niemand die voor ze zorgt.
Wat wil ik met mijn project “Bosnische droom” bereiken?
Als eerst wil ik aandacht vestigen op een land en de mensen die helemaal vergeten zijn. Ik hoop dat ik een steentje kan bijdragen aan sociale, politieke en economische verbeteringen in Bosnië. Ik wil graag een boek uitbrengen en mensen laten zien wat een oorlog van een land en de mensen maakt. En hoe lang herstel duurt, als die ooit komt.
Misha Pipercic is afgestudeerd in 2015 aan de opleiding Fotografische Vormgeving aan de Fotovakschool.
