Martin Hogeboom klikt (met) ‘alledaagse mensen’
-‘It is more important to click with people than to click the shutter’-(Eisenstaedt) lezen we op de omslag van zijn eerste fotoboek, getiteld ‘Everyday people’. Deze inspirerende quote sluit perfect aan op de werkwijze en persoonlijkheid van Martin Hogeboom (1966). Begin 2013 stelt hij zichzelf voor een uitdaging: 1 jaar lang, elke dag een boeiend portret maken. Het resultaat is een bundeling van veelal toevallige ontmoetingen van de reclamefotograaf uit Epe met ‘alledaagse mensen.’
De reden dat Hogeboom de uitdaging met zichzelf aangaat is simpel, maar zeer doeltreffend. “Deze serie ben ik niet begonnen met het doel om er een boek van te maken, maar gewoon om mezelf te uit te dagen en creatief bezig te blijven. Zo kom ik naast het commerciële werk in opdracht, ook nog tot eigen werk. Ik fotografeer alweer 15 jaar als beroepsfotograaf in de reclame- en portretfotografie. Ik heb in die tijd natuurlijk wel eens gedacht aan een eigen fotoboek, maar ik wilde niet ‘gewoon’ een portfolioboek maken.”
Kleurrijke types
Hogeboom verdient de kost vooral met fotoklussen op locatie. Met diverse opdrachtgevers in het hele land komt hij overal. “Vandaag stond ik voor een reportage in een slachthuis te fotograferen. Dat vind ik het leuke van mijn beroep. Dat ik op zulke verschillende plekken kom en ik van allerlei mensen ontmoet. In principe heb ik bijna elke dag wel opdrachten, dus kom ik genoeg mensen tegen.” Het gebeurde ook dat hij personen in opdracht portretteerde en hen vroeg zich nogmaals voor zijn lens te voegen, maar dan voor zijn eigen serie. “Ik heb bijvoorbeeld een fotoserie gemaakt in opdracht voor de NCRV-gids. Daarin zat een rubriek in die ‘Retourtje Man Bijt Hond’ heette. Voor deze rubriek bezocht ik mensen die in het verleden in het Tv-programma te zien waren. Die foto’s hadden een hele specifieke stijl. Verticaal genomen en met veel detail erin, zoals verzamelingen. Heel terloops gefotografeerd. In zo’n setting kom je natuurlijk hele leuke kleurrijke types tegen die ik dan weer op mijn eigen manier heb gefotografeerd.”
Meer dan 365 dagen
Het eerste jaar publiceert Hogeboom zijn ‘dagboekfoto’s’ op een Engelstalig weblog dat speciaal ingericht is op dagelijkse fotoseries. “Wat me daarbij heeft geholpen om de discipline erin te houden is een technisch aspect. Je kunt op dit blog alleen maar foto’s plaatsen die op die dag zelf gemaakt zijn. Dus het was bijvoorbeeld niet mogelijk om op 1 dag vijf portretten te maken en die over de week verspreid te plaatsen. Ik moest echt elke dag mijn best doen om tot een mooi portret te komen.”
Het dagboek-concept blijkt hem zo goed te bevallen, dat hij er nog een jaar aan vast plakt. “Na het eerste jaar dacht ik, mooi, het is gelukt. Nu ben ik er wel klaar mee. Het kost ook best veel tijd elke dag. Toch begon ik het na een paar weken te missen. Bovendien laat je op deze manier ook elke dag wat van je horen via internet en social media, dus dat werkt ook heel goed voor je zichtbaarheid als fotograaf.”
De foto & het verhaal
Pas in het voorjaar van 2015 ontstaat het idee om de vele foto’s maar eens te bundelen in een fotoboek. Het laatste duwtje in de rug om er ook echt werk van te maken krijgt hij van Michael Kroegman van uitgeverij ‘het mooiste boek’. Via crowdfunding weten zij al binnen enkele dagen het streefbedrag van 9.000 Euro bij elkaar te krijgen. Genoeg om het boek mee te kunnen produceren. Zo’n 700 beelden brengen zij samen uiteindelijk terug naar 150.“De laatste selectie van 300 heb ik afgedrukt en op de vloer van de woonkamer gelegd om te kijken wat het beste paste. We hebben zowel geselecteerd op het beeld zelf als op het verhaal erachter.” Hogeboom doelt op de begeleidende teksten bij de foto’s die meer prijsgeven over wie de afgebeelde man of vrouw is. Normale mensen, allemaal met hun eigen verhaal volgens hem. “Ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen. Er zit vaak veel meer achter dan dat je in eerste instantie denkt of ziet. Mensen zijn niet zo eendimensionaal als je soms verwacht. Als je wat langer in gesprek bent met iemand, doorvraagt en goed luistert krijg je de mooiste dingen te horen. Dat soort verhalen vind ik mooi om bij de foto te vermelden. Om zo de portretten net iets extra’s te geven.”
Toevallige ontmoetingen
‘Het krijgen van een klik’ met zijn onderwerp vindt Hogeboom van groot belang.“In mijn werk als fotograaf zie ik het als een belangrijke voorwaarde om makkelijk contact te maken.” Dat komt zeker van pas, want veel foto’s uit ‘Everyday people’ zijn tot stand gekomen door toevallige ontmoetingen. Bijvoorbeeld visser Joop die hij tegenkwam op een mooie voorjaarsavond in mei. “Hij stond in het water, in de ondergelopen uiterwaarden van de IJssel. Ik sprak hem aan, tegen de achtergrond van een ondergaande zon. Ik praatte met hem over zijn vangst van die dag. Ik mocht een foto van hem maken, maar hij stond net iets te ver weg voor een mooi plaatje. Ik dacht nog, misschien dan maar mijn schoenen uittrekken en het water in gaan. Maar hij zei: ‘Hier heb je de sleutels van mijn camper, die staat 300 meter verderop. Daar liggen nog een paar lieslaarzen in. Pak die maar even.’ Dat vond ik geweldig. Daarmee ben ik toen het water ingelopen. Met behulp van een losse flitser heb ik de foto kunnen maken die ik in gedachten had.”
Hogeboom ziet zijn fotoboek als een mooie afsluiting van zijn alledaagse serie. “Ik ben al wel weer op zoek naar iets nieuws, natuurlijk.”
Zelf door de ontmoetingen van Hogeboom bladeren? Ga dan naar http://www.everydaypeople.photo
