Zwarte hond staat symbool voor depressie
Depressie. Voor een buitenstaander is de ziekte lastig uit te leggen. Fotografe Patricia van de Camp, die van jongs af aan te kampen heeft met depressies, zag op internet een filmpje waarin ze zichzelf herkende. “Het was een animatiefilmpje waarbij je verschillende mensen ziet en een zwarte hond. De hond staat symbool voor depressie. In het filmpje wordt op een mooie manier uitgelegd waar depressiviteit over gaat. Het leek me leuk om daar een fotoserie van te maken.”
Op Facebook plaatst ze daarom een oproep voor mensen die te kampen hebben met depressiviteit. “Andere voorwaarde was dat de mensen een zwarte hond moesten hebben, en dan wel een rustig exemplaar.” Over de oproep: “Het was een beetje een gok, ik had geen idee hoeveel mensen zouden reageren. Maar het liep storm.” Ze krijgt zoveel aanmeldingen, dat ze uiteindelijk een aantal mensen moet teleurstellen. “Ik heb vijftien mensen geportretteerd. Tien foto’s daarvan heb ik geselecteerd voor de serie.”
Op de foto’s zien we verschillende mensen, met heel diverse honden. Gemene deler is hun kleur: zwart. “Ik heb honden en hun baasjes gefotografeerd, dat maakte het een stuk makkelijker. Verzoek was of alleen mensen met een makkelijke hond wilden reageren. Zo heb ik bijvoorbeeld gevraagd of mensen hun hond zouden kunnen optillen. Als dat lukt, dan weet je dat de honden vrij rustig zijn. Sommige honden waren echter een beetje te groot om op te tillen, al probeerden mensen dat wel,” lacht Van de Camp.
Het project betekent meer voor Van de Camp dan het maken van mooie beelden alleen. “Ik heb met alle deelnemers gesproken. Ik wilde graag van hen weten hoe zij met hun ziekte omgaan. Dat heeft mooie ontmoetingen opgeleverd. Het project heeft er ten eerste voor gezorgd dat depressiviteit een stuk gewoner voor me is geworden. Ik voelde me altijd zo’n eenling, stond er erg alleen in, omdat het voor de naaste omgeving en buitenwereld lastig is om te begrijpen wat depressiviteit betekent.”
“Bijzonder vond ik dat je elkaar direct herkent. Ik vond het mooi om te horen hoe iedereen zijn eigen weg probeert te vinden. Iedereen heeft andere manieren om met zijn ziekte om te gaan. Zo was er een man die regelmatig naar zweethutten gaat. Een vrouw is een hondenuitlaatservice begonnen. Honden helpen haar bij het vechten tegen depressie. Ik gebruik medicatie en daarmee kan ik het redelijk onder controle houden. Toch heb ik elk jaar een of twee keer een periode waarin ik depressief ben. Die periodes duren een tot twee maanden.”
De depressies maken een vast dienstverband bij een werkgever onmogelijk. “Ik ben lang geleden al afgekeurd. Toch heb ik een hele tijd geprobeerd om te werken. Maar als je nog in je proeftijd zit en vervolgens een maand niet kan werken, dan wordt je contract niet verlengd. In 2010 kwam ik op het punt dat het niet langer ging. Ik heb geaccepteerd dat een baan bij een werkgever er niet in zit. Ik concentreer me nu op iets wat ik wel kan: fotograferen. Ik ben autonoom fotograaf. Dat is ook mogelijk vanwege de Wa-jong uitkering die ik ontvang. Wat dat betreft blijf ik eeuwig jong,” lacht Van de Camp.
Meer informatie: www.patriciavandecamp.nl.
